![[{[item.product.name]}]]([{[item.product.photo.url]}] 125w)
-
Przesiadka
| Wysyłka w ciągu | 24-48h |
| Cena przesyłki | 14.99 |
| Dostępność |
|
| Kod kreskowy | |
| ISBN | 9788367682244 |
| EAN | 9788367682244 |
Płatność AutoPay/wpłata na konto
Komentarz Jacka Kopcińskiego do sztuki Jarosława Jakubowskiego
Przesiadka do nowego życia
Nowa sztuka Jarosława Jakubowskiego dedykowana jest Antoniemu Kępińskiemu, wybitnemu polskiemu psychiatrze, który zgłębił naturę nerwic, opisał schizofrenię i zbadał melancholię. Najważniejsze prace Kępińskiego zostały opublikowane w roku jego śmierci, a kolejne ukazywały się już pośmiertnie. Jakubowskiego zainspirował zwłaszcza Lęk z 1977, charakteryzowany przez Kępińskiego jako wewnętrzny proces psychiczny, różny od zwykłego strachu. W lęku, doświadczanym poprzez niepokój, paraliżujące napięcie, głębokie skrępowanie, poczucie winy czy zagrożenia, pogrążeni się wszyscy bohaterowie Przesiadki. Niezależnie od wieku, światopoglądu, funkcji społecznej i osobistego doświadczenia to lęk określa ich kondycję i stanowi główną przyczynę samotności.
Jest wśród tych ludzi sam Kępiński. Psychiatra zjawia się w trzecim akcie sztuki jako Profesor, choć wśród zupełnie współczesnych bohaterów Przesiadki jego obecność może być tylko symboliczna. Zjawia się więc niczym Chochoł w Weselu Wyspiańskiego, z charakterystycznym pytaniem na ustach: Czy ktoś mnie wołał?. Profesor reaguje na czyjeś wołanie/w mroku nocy, ale jeżeli rzeczywiście ktoś z ludzi zgromadzonych w dworcowej poczekalni wołał psychiatrę, to tylko we śnie. Sen jest w sztuce Jakubowskiego synonimem podświadomości i właśnie podświadomość jej zalęknionych bohaterów wzywa pomocy, to znaczy lekarza. Sama poczekalnia jest zresztą miejscem symbolicznym, zgromadzeni w niej podróżni doświadczają przecież głębokiej przemiany. Jakubowski pokazał ludzi przypadkowych, dobranych jednak według nieprzypadkowego klucza. Oprócz lęku, łączy ich przynależność do tego samego społeczeństwa, którego istnienie jako wspólnoty współczesnych Polaków zostaje w sztuce podane w wątpliwość.
Na symbolicznej stacji PKP spotykają się więc młody ksiądz-alkoholik Alan i starzejąca się nauczycielka-feministka Beata, jest tam aktywistka klimatyczna Maria (lat 22) i rozwiedziony katolik Lucjan (lat 55) wraz z byłą żoną w żałobie Ireną. Jest też menelka Daria w wieku nieokreślonym i młody samobójca o niekreślonej płci i aż trzech imionach Jacek/Joanna/Dimissa. Jakubowski umiejętnie buduje efekt A to Polska właśnie. W realistycznym akcie pierwszym rolę postaci, która jednym niepokojącym pytaniem Kula czy krzyż (parafraza tytułu powieści Chestertona Kula i krzyż) wciąga podróżujących w konflikt, jest koczująca na dworcu menelka Daria. W onirycznym akcie drugim, w stylu kabaretowego performansu, trudne pytania zadaje podróżnym transseksualna Dimissa, odgrywająca przed zebranymi spektakl kabaretowy o tragicznej wymowie. Dymissa (ten, ta, to które się wypisało, podało do dymisji) jest bowiem zjawą syna Lucjana i Ireny, który odebrał sobie życie z powodu samotności i odrzucenia, zwłaszcza przez pijącego ojca. Bohater/ka wraca w rocznicę swojej śmierci, by osądzić rodziców. Zarysowana panorama konfliktów społecznych, zamienia się więc w psychodramę, która ma groteskowy kształt, ale poważną wymowę i domaga się rozwiązania.
- Producenci
